Verder een gewone baby...

Naast alle medische termen, gesprekken met artsen, 24 uurs verzorging door de verpleging en alle medicijnen die ze krijgt, blijft Chiara natuurlijk gewoon een baby. Een baby die gisteren voor het eerst een flesje heeft gehad. Ze heeft er best moeite mee; 5 weken lang heeft ze geen voeding gekregen via haar mond, dus nu is het enorm wennen. Ze sabbelt wel op de speen, maar echt zuigen doet ze heel af en toe. Maar het is een goed teken dat ze in ieder geval geen afkeer heeft van de speen. Verder is de vraag of ze wel iets binnen krijgt ook al zou ze wel goed zuigen, dit gezien haar schisis. Op termijn kan een aangepaste fles noodzakelijk zijn. Toch kunnen we momenteel in ieder geval met haar oefenen, zodat haar kaakspieren worden getraind en ze gewend blijft aan een speen. En ook niet onbelangrijk; het is als ouder gewoon fantastisch dat je je kind de fles kan geven!

Drinken gaat dan nog niet zoals gewenst, maar spugen kan ze als de beste. Haar maag is snel van streek; als haar voeding te snel inloopt dan moet ze spugen. Ook als je haar medicijen geeft dan komt de voeding er uit; er wordt dan (in verhouding) veel vloeistof ingespoten en de maag kan dat dan niet verwerken. Daarnaast kan ze pisnijdig worden wat ook resulteert in spugen. Sinds donderdag is haar voeding omhoog gegaan; ze krijgt nu elke 3 uur 80 ml voeding (was 70 ml). Dit aangezien ze wel aangekomen was, maar niet genoeg. Toch is ze met haar 55 cm en 4315 gram al een flinke dame.

Inmiddels zijn er al wat mensen op bezoek geweest in het ziekenhuis; familie, vrienden en collega's. Het is niet de omgeving waarin je je bezoek zou willen ontvangen, maar we willen toch onze dochter laten zien (en niet pas als ze 6 maanden is). Ook vonden we het inmiddels tijd om Chiara uit handen te geven; inmiddels hebben 2 trotse oma's en een trotse opa haar beetgehouden. Zodra de andere opa weer beter is dan kan ook hij zijn kleindochter vasthouden. Toch valt het voor ons niet mee; als je 3 uurtjes bij je dochter bent dan lijkt dit lang; maar van de 24 uur in een dag dat je normaal bij je kind bent dan vallen die 3 uur in het niet. En om haar dan ook nog aan anderen te geven... Je wilt haar het liefst die 3 uur tegen je aan plakken. Toch is het leuk om ook anderen van haar te zien genieten.

Na de waterpokken ervaring hopen we dat Wesley weer snel mee kan naar Chiara. Want hij vraagt dagelijks wanneer hij weer mee kan. 'Ik wil naar mijn zusje' zegt hij dan. Komende week zal hij waarschijnlijk weer mee kunnen, dus dan kan hij zijn zusje weer beethouden.