Opperbeste tijden...

Er zijn maar vijf dagen voorbij, maar toch is er veel gebeurd. Na Chiara een dagje thuis te gehad hebben is het naar het ziekenhuis gaan extra moeilijk geworden; thuis zijn heeft ze immers overleefd, dus waarom nog in het ziekenhuis blijven? Helaas zitten we gewoon met het beleid en zolang ze de beugel en canule heeft (en ze nog geen 6 maanden is) zullen we het ermee moeten doen.

24 juni is weer een spannende dag. De dag ervoor komt de anesthesist langs, hij luister naar haar longen en zegt vervolgens dat ze de volgende dag rond 10 uur aan de beurt zal zijn. Als eerste van de 'andere operaties', de ingrepen ervoor zijn allemaal neusamandelen en buisjes in de oren. De volgende dag 10 uur ligt ze nog steeds op haar plekje. De minuten verstrijken, maar voor ons lijken het wel uren. We zien al een beetje de situatie van vrijdag weer voor ons en hopen maar dat het niet weer af wordt geblazen. Maar dan om 12 uur gaat de telefoon, Chiara mag naar boven (de ok is op de 3e). Daar gekomen moeten we nog even wachten in de ontvangstruimte. Aangezien Chiara nu de 3 maanden is gepasseerd mag 1 van de ouders mee en erbij zijn als ze onder narcose wordt gebracht. We besluiten dat ik mee ga. Raymond en de verzorgster blijven achter terwijl de twee anesthesisten en ik Chiara meenemen naar een voorkamertje van de ok. Hier krijgt ze haar narcose en wordt ze voorbereid op de ingreep (o.a. infuus inbrengen). Ik mag haar op schoot houden terwijl ze de narcose krijgt via haar canule. Langzaam zakt ze weg, haar oogleden worden zwaar. De anesthesist doet haar oogleden dicht, maar ze doet ze zelf weer open, hahaha het eigenwijsje. Maar ze verliest het gevecht toch en moet ik haar op een bed leggen. Even nog een kus en dan moet ik ook weg. Ik heb het al eens meegemaakt met Wesley (alleen kreeg hij de narcose via een infuus) dus ik weet wat ik moet verwachten en heb er dan ook geen moeite met het in slaap brengen. Wel loop ik zeer nieuwsgierig naar de ouderkamer toe, hoe zou de scopie gaan? Om half 2 worden we gebeld dat ze weer op de high care is. Raymond wil er meteen naar toe, maar ik zeg dat we beter even kunnen wachten zodat ze haar weer netjes op haar plek kunnen leggen. Papa kan de zenuwen echter niet aan en racet naar de HC. Een minuut later is hij echter weer terug; 'haar beugel is eruit' is de melding. Eerst geloof ik hem niet, maar uiteindelijk loop ik ook snel mee naar de HC. Iedereen is stomverbaasd, want inderdaad; haar beugel is eruit. Het is ongeloflijk hoe goed haar onderlip er al meteen uit ziet. Chiara is echter woest en niet te troosten. Ze besluiten dat het beter is dat we haar op schoot nemen, dan komt de rest later. Het kost aardig wat moeite, maar uiteindelijk valt ze in slaap. Na een lange dut wordt ze wakker, niet vrolijk maar in ieder geval niet boos meer.

Aan het einde van de middag komt de kno-arts. Hij zegt dat het er in principe goed uit ziet. Ze zou genoeg ruimte moeten hebben, wel heeft ze wat wild vlees rondom de canule wat samen met de spreekdop eventueel voor haar een probleem zou kunnen zijn. Het plan is dat we weer moeten gaan oefenen met de spreekdop, gaat dat niet dan gaan ze afdoppen. Gaat dat ook niet dan komt de kno-arts haar op de high care intuberen (slangetje in haar keel om haar zonodig mee te beademen) en dan halen ze canule eruit om te kijken wat er gebeurd. Maar goed, voorlopig wordt de spreekdop stap 1. Vannacht heeft ons aanspreekpunt van het tracheacanuleteam de spreekdop bij Chiara op gedaan, ze werd echter meteen wakker en vond het duidelijk niks. Daarop hebben ze de dop weer afgedaan. Besloten is nu om haar tot vrijdag rust te gunnen (morgen krijgt ze haar 3e dtp prik) en dan te kijken wat ze met de spreekdop doet. Tijdens de scopie ging de beugel los waarop de kno-arts de kaakchirurg heeft gebeld. Die besloot om de beugel eruit te halen en is meteen naar de ok gekomen. Ze stond voor 9 juli gepland om de beugel te verwijderen, maar dit scheelt weer een keer narcose en 2 weken langer ongemak voor ons meisje.

We gingen voor een scopie en uiteindelijk kregen we een meisje terug zonder beugel en met het goede nieuws dat er genoeg ruimte is. We zijn enorm blij en opgelucht en vooral benieuwd wat de komende weken gaan brengen.

Als laatste een foto van Chiara zonder beugel. De dag na de operatie is ze alleen niet vrolijk, dus de lach moeten jullie er even bijdenken.

Groeten
Suzanne